Jednym ze skutków walk o Lwów było pojawienie się internowanych i jeńców po obu stronach. Pierwszych wziętych w niewolę Ukraińców przetrzymywano w szkole im. Sienkiewicza. W tym samym budynku przebywali wzięci w niewolę 21 listopada niemieccy wojskowi, którzy walczyli po stronie Ukraińców. Porucznik Ludwik de Laveaux po przybyciu w roli komendanta na dworzec kolejowy, nie zważał na wcześniejsze ustalenia między Polakami, a Ukraińcami i rozkazał rozbrojenie oraz aresztowanie tych ostatnich. Sam dworzec stał się miejscem przetrzymywania zdemobilizowanych wojskowych z armii austro-węgierskiej. Znany jest przypadek Myrona Tarnawskiego, którego po powrocie jego pułku z frontu włoskiego do Krakowa i przybyciu do Lwowa, natychmiast aresztowano. Po zakończeniu walk wywieziono go do obozu w Dąbiu.

Na ulicy Chocimskiej 2 natychmiast stworzono polską komendę żandarmerii, gdzie tymczasowo przetrzymywano jeńców i internowanych. Nie funkcjonowała ona jednak we właściwy sposób: w nocy z 7 na 8 listopada większość uwięzionych Ukraińców uciekła. Internowanych żandarmów — Ukraińców, którzy nie przysięgali na wierność Polsce, przetrzymywano w żandarmerii na ulicy Sapiehy.

20 listopada Polacy zajęli cały ukraiński szpital na ulicy Łyczakowskiej. Polska strona 23 listopada zmusiła prawie setkę ukraińskich jeńców wojskowych do przemarszu ulicami Lwowa do więzienia w budynku Wyższego Sądu Krajowego i Kryminalnego Trybunału przy ulicy Batorego. Ogółem do polskiej niewoli trafiło kilkaset ukraińskich wojskowych.

Mniej informacji zachowało się o polskich jeńcach. Znane są pojedyncze przypadki wzięcia w niewolę i internowania wojskowych we własnych mieszkaniach. Zdarzyło się, że polscy jeńcy za pierwszym razem byli wypuszczani na słowo honoru oficera. Jeśli powtórnie trafili do niewoli, rozstrzeliwano ich.