W 1918 roku większość ludności Lwowa była wyznania katolickiego, a samo miasto — siedzibą trzech katolickich arcybiskupów. Każdy z nich nie tylko stał na czele kościoła innego obrządku, ale był także przedstawicielem grupy narodowo-kulturowej. Najliczniejszy w mieście, ale nie we Wschodniej Galicji, był kościół rzymskokatolicki, na którego czele stał arcybiskup Józef Bilczewski (1860-1923). Do tego wyznania należeli przeważnie Polacy. Na czele katolickiego kościoła obrządku greckiego (bizantyjskiego) stał metropolita Andrej Szeptycki (1865-1938). Wiernych tej cerkwi w absolutnej większości stanowili Ukraińcy. Najmniejszą katolicką społecznością miasta pozostawali ormiańscy katolicy. Na czele tego kościoła stał arcybiskup Józef Teodorowicz (1864-1938).

Obrządki grekokatolicki i ormiańskokatolicki swoje korzenie wywodzą z tradycji chrześcijaństwa wschodniego, a podczas nabożeństw wykorzystują odpowiednio język cerkiewnosłowiański i ormiański. Różnica obrządków stała się czynnikiem nasilenia różnic etnicznych i kulturowych. Każdy z trzech kościołów w czasie wojny ukraińsko-polskiej poparł "narodowe" dążenia swoich wiernych. Grekokatolickie duchowieństwo aktywnie wspierało państwowe pragnienia Ukraińców. Polskie rzymskokatolickie duchowieństwo popierało odrodzenie polskiej państwowości. Ormianie czuli się przeważnie członkami narodu polskiego.