Kościół katolicki posiadał znaczący wpływ zarówno wśród Ukraińców jak i Polaków. Poziom religijności ludności był wysoki i duchowi przewodnicy mieli wielkie znaczenie w społecznym i politycznym życiu obu grup.

Grekokatolicki metropolita Andrej graf Szeptycki (1901-1944) pochodził z galicyjskiej arystokracji. Cieszył się wśród galicyjskich Ukraińców bardzo dużym zaufaniem. Był największym mecenasem ukraińskiej kultury i oświaty, założycielem pierwszego ukraińskiego muzeum w 1913 roku. Jego autorytet wzrósł szczególnie po powrocie z niewoli rosyjskiej w 1917 roku.

Rzymskokatolicki arcybiskup Józef Bilczewski (prawdziwe nazwisko — Józef Biba) był profesorem i rektorem Lwowskiego Uniwersytetu. Jako lwowski arcybiskup (1901-1024) dołożył starań aby aktywizować życie religijne i był znanym filantropem. Obaj arcybiskupi podczas wojny ukraińsko-polskiej znaleźli się po różnych stronach barykady. Z jednej strony rezydencja Szeptyckiego znajdowała się w części miasta kontrolowanej przez Polaków, a z drugiej rezydencja Bilczewskiego — po stronie ukraińskiej. Obaj — Szeptycki i Bilczewski — zajmowali kardynalnie różne stanowiska względem przyczyn wyniknięcia i przebiegu tego konfliktu.

Arcybiskup rzymskokatolicki winił Ukraińców za wybuch wojny i za przestępstwa przeciwko polskiej ludności. Z kolei metropolita Szeptycki wspierał pragnienia Ukraińców względem uzyskania własnej państwowości i zarzucał Polakom niehumanitarne podejście do Ukraińców. Pomimo rozbieżności, od pierwszych tygodni wojny Bilczewski i Szeptycki starali się pomagać najbiedniejszym mieszkańcom miasta. To także oni inicjowali rozmowy o zawieszeniu broni oraz zwracali się do wojskowych z prośbami i żądaniami wymiany jeńców.