Ustrój polityczny w 1918 roku określała Konstytucja Austro-Węgier i wydane przez nie akty prawne. Według stanu na 1 listopada państwową władzę wykonawczą we Lwowie reprezentowały: Urząd namiestnika, Dyrekcja Policji, Dyrekcja Poczty, Krajowa Dyrekcja Skarbu, Dyrekcja Kolei Państwowych, Dyrekcja Lasów i Własności Państwowej. Władzę sądową: Wyższy Sąd Krajowy, Sąd Krajowy, Sąd Powiatowy, Sąd Przemysłowy i Handlowy. Władza wojskowa leżała w kompetencjach komendanta miasta. Miejscowy samorząd reprezentował Sejm Krajowy, który nie funkcjonował od 1914 roku, a na początku listopada działał faktycznie tylko jego wykonawczy Wydział Krajowy, a także tymczasowa Rada miasta Lwowa (100 osób), która zajmowała stanowisko propolskie i oczekiwała przyłączenia miasta do państwa polskiego (wyjąwszy Ukraińca o. Teodosija Leżohubskiego).

Ukraińcy zdobyli władzę we Lwowie poprzez przejęcie instytucji państwowych i wyznaczenie własnych kierowników: Iwana Popowycza na dyrektora Poczty, Bohdan Bułyk i Mychajło Rurym stanęli na czele Krajowej Dyrekcji Skarbu, Juljan Kałużniackyj — prokuratury, Stepan Wytwyckyj został Lwowskim komisarzem powiatowym. W połowie listopada pod państwową administracją ZURL znalazło się 49 powiatów Galicji Wschodniej. Sądy podczas walk nie funkcjonowały, chociaż przewodniczący Wyższego Sądu Krajowego Adolf Czerwiński i inni kierownicy pozostali na swoich stanowiskach. Naczelnik policji Józef Reinlender odmówił wykonywania obowiązków w imieniu ukraińskiej władzy. W konsekwencji od 2 listopada internowano go w jego własnym mieszkaniu, a jego obowiązki przejął Stepan Baran. 3 listopada komendant Miejskiego Garnizonu Rudolf Pfeffer odmówił przekazania Ukraińskiej Radzie Narodowej komendy oraz prawa do majątku wojskowego. Na nowego komendanta wyznaczono Mykołę Marynowycza.

Kierownictwo banków Rada ZURL odsunęła od pełnienia obowiązków, natomiast finansowe instytucje miasta oraz kraju nie zostały znacjonalizowane. Nie funkcjonowały służby komunalne w ratuszu, ponieważ Ukraińcy przejęli kontrolę nad budynkiem. Ich przedstawiciele zbierali się w Izbie Handlowo-Przemysłowej i prowadząc rozmowy z Ukraińcami, zgodzili się na stworzenie wspólnego komitetu pojednania.

Działalność wielu fabryk uległa destabilizacji. Z aresztu tymczasowego uciekło około 300 więźniów, z "Brygidek" — 294. Ucieczki miały miejsce pod pozorem "uwolnienia". Dozorcy, bojąc się konsekwencji, porzucili swoje miejsca pracy.

W celu legitymizacji władzy, URN sięgnęła po rozwiązania prawne: stworzyła Sekretariat Państwowy jako wyższy organ rządzenia (9.11), uchwaliła "Tymczasową Ustawę Podstawową" (Konstytucję) (13.11), a także ustawę "O tymczasowej organizacji sądów i własności sędziowskiej" (21.11) oraz "O tymczasowej administracji obwodów Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej" (16.11).